Elleboogdysplasie

Ellenboogdysplasie (afgekort ED) is een verzamelnaam voor een aantal erfelijke aandoeningen bij de hond. Vaak ontstaat ellenboogdysplasie op jonge leeftijd van de hond.

Wat is elleboogdysplasie?

Elleboogdysplasie bij de hond (afgekort ED) is een gewrichtsafwijking die vaak ontstaan is op jongere leeftijd. Deze gewrichtsafwijking heeft op latere leeftijd vaak slijtage en artrose van het gewricht tot gevolg. Elleboogdysplasie bij de hond is een verzamelnaam voor een aantal aandoeningen aan de ellebogen van de hond:

  • Los processus coronoideus (LPC)
  • Los processus anconeus (LPA)
  • Osteochondrosis dissecans (OCD)
  • Incongruentie.

Bij LPC en LPA zit er een los stukje bot in de elleboog. OCD is een kraakbeenaandoening waarbij afgestorven kraakbeen in het gewricht kan zweven, een zogenaamde gewrichtsmuis. Dit komt vaak in meerdere gewrichten voor. Incongruentie betekent letterlijk: “niet gelijk zijn”. Door ongelijkheid van lengte van de ellepijp en het spaakbeen past het ellebooggewricht niet goed in elkaar.

Oorzaken van elleboogdysplasie bij de hond

Elleboogdysplasie bij de hond is net als heupdysplasie (HD) voor een groot deel erfelijk en komt vaak bij dezelfde hondenrassen voor. Echter, ook omgevingsfactoren kunnen grote invloed hebben op de ernst van de elleboogdysplasie. Vooral een te snelle groei als pup en overgewicht hebben negatieve invloed op het ontstaan van ED. Daarnaast zullen ook voeding en de mate van beweging invloed hebben.

Symptomen van elleboogdysplasie

Honden met ED hebben altijd pijn en zijn in meer of mindere mate mank. De gewrichten kunnen behoorlijk over vult zijn. De problemen beginnen vaak al op jonge leeftijd, tussen de 6 en 12 maanden. De klachten kunnen wisselend zijn en vaak zijn de problemen aan beide voorpoten.

Diagnose

Een jonge hond die kreupel is aan de voorpoten is verdacht van elleboogdysplasie. Een vroege diagnose is zeer belangrijk omdat je in een vroeg stadium nog veel zinvols kunt doen.

Voor een juiste diagnose van elleboogdysplasie is een uitgebreid klinisch onderzoek en röntgendiagnostiek noodzakelijk. Helaas is op een röntgenopname niet altijd alles te zien en soms is aanvullend onderzoek nodig. Denk daarbij aan een CT-scan of artroscopie.

Behandeling

Afhankelijk van de uiteindelijke oorzaak kan een behandeling van elleboogdysplasie ingesteld worden. Soms is een behandeling niet noodzakelijk en is rust voldoende. In andere gevallen kan een operatie zinvol zijn. Bij OCD is het bijvoorbeeld zinvol om het gewricht op te schonen. Dit kan eventueel ook met behulp van een kijkoperatie. Bij incongruentie is een ulnectomie op jonge leeftijd een goede therapie. Hierbij wordt de ellepijp (ulna), die te kort is, doorgezaagd.

Opereren heeft bij oudere honden vaak geen zin meer en bestaat de behandeling uit een zogenaamd artrose-regime. Belangrijk is dan overgewicht te voorkomen en om het bewegingspatroon aan te passen zodat de gewrichten wel gebruikt, maar zo min mogelijk overbelast worden. Soms kan het zinvol zijn om de hulp in te schakelen van een dierenfysiotherapeut. Daarnaast geven we vaak pijnstillers en kunnen bepaalde voedingsstoffen gunstige invloed hebben.

Preventie van elleboogdysplasie

Het is niet verstandig om te fokken met honden die elleboogdysplasie hebben. Voor vele rashonden is het zelfs verplicht om officiële röntgenfoto’s van mogelijke Heupdysplasie of Elleboogdysplasie te maken voordat er officieel mee gefokt mag worden.

Vooral het eerste jaar is een belangrijk jaar in de ontwikkeling van de hond waarin veel mis kan gaan. Voor honden die grotere kans hebben op elleboogdysplasie is het verstandig om bijvoorbeeld mee te doen met ons puppy programma.

Heeft u nog vragen of wilt u advies? Neem dan contact op met onze praktijk.